The Philippines will mark on Sunday one year since the death of democracy heroine Corazon Aquino, a momentous event that is still being felt as it propelled her son to the presidency.
The massive outpouring of sympathy after Aquino died from colon cancer at 76 prompted her son, Benigno, who was then an undistinguished legislator, to run for the nation's top job and ultimately win elections in a landslide.
"We have felt the impact of her death. The entire nation united to vote for President Noynoy Aquino," said current Vice President Jejomar Binay, a longtime supporter of Corazon Aquino who was popularly known by her nickname, Cory.
Interior Secretary Jesse Robredo, another follower of the late president, said her trademark characteristics of honesty and simplicity were guiding the new administration in its infancy.
"She is a large part of our history, not just for what she did for us but for where she is leading us. Her example and legacy are what we are continuing today," Robredo said.
Sunday's anniversary will be marked with a mass and tribute at a Catholic school where Aquino's wake was held last year, and thousands of people lined up in the hot sun for hours to pay their last respects to her.
A giant television screen will be set up so more supporters can witness the ceremony, dubbed: "Her Legacy, Our Promise".
It will include a short program on her life and a speech by her son, who took office on June 30 replacing the highly unpopular Gloria Arroyo.
From housewife to democracy icon
Cory Aquino had no political ambitions and was happy just to play housewife for Senator Benigno "Ninoy" Aquino -- father and namesake of the new president.
But when then-president Ferdinand Marcos declared martial law in 1972, he cracked down on all opposition figures including Ninoy Aquino. This culminated in Ninoy Aquino's assassination by Marcos troops in 1983.
In the wake of the killing, the fragmented opposition finally united behind the widow of the martyred Ninoy, and she reluctantly agreed to lead them.
She ran for president against Marcos in the 1986 elections, campaigning to end his one-man rule and the widespread corruption of his regime.
Rampant election cheating by Marcos forces triggered a popular revolt that toppled him from power and installed the housewife as president.
During her 6 years in office, Aquino restored democracy and earned a reputation for personal honesty and modesty.
"There is genuine affection by the people for her. Among all the past presidents... Cory is best remembered. She was a housewife who had the courage to stand up to Marcos," said business leader Alberto Fenix.
Her death changed the political landscape, said Prospero de Vera, political analyst at the state-run University of the Philippines.
"It was a major turning point in the viability of a Noynoy candidacy," he told AFP, referring to the current president by his nickname.
After her death, surveys found skyrocketing support for Noynoy Aquino to run for president. Before that, he was not even considered a contender.
While Noynoy Aquino may owe much of his presidency to his mother, de Vera said the widespread reverence for her would not protect him if he stumbled as leader.
"People are slowly differentiating between Cory and Noynoy as the current administration begins its term," de Vera said.
"Even if Corazon Aquino remains popular, if Noynoy Aquino does not deliver, you will see a decline in the ratings of the new president."
Saturday, July 31, 2010
Monday, July 26, 2010
(SONA) State of the Nation Address of Pres. Benigno S. Aquino III (transcript)
Speaker Feliciano Belmonte; Senate President Juan Ponce Enrile; Vice President Jejomar Binay; Chief Justice Renato Corona; Former Presidents Fidel Valdez Ramos and Joseph Ejercito Estrada; members of the House of Representatives and the Senate; distinguished members of the diplomatic corps; my fellow workers in government;
Mga minamahal kong kababayan:
Sa bawat sandali po ng pamamahala ay nahaharap tayo sa isang sangandaan.
Sa isang banda po ay ang pagpili para sa ikabubuti ng taumbayan. Ang pagtanaw sa interes ng nakakarami; at pagkapit sa prinsipyo; at ang pagiging tapat sa sinumpaan nating tungkulin bilang lingkod-bayan. Ito po ang tuwid na daan.
Sa kabilang banda ay ang pag-una sa pansariling interes. Ang pagpapaalipin sa pulitikal na konsiderasyon, at pagsasakripisyo ng kapakanan ng taumbayan. Ito po ang baluktot na daan.
Matagal pong naligaw ang pamahalaan sa daang baluktot. Araw-araw po, lalong lumilinaw sa akin ang lawak ng problemang ating namana. Damang-dama ko ang bigat ng aking responsibilidad.
Sa unang tatlong linggo ng aming panunungkulan, marami po kaming natuklasan. Nais ko pong ipahayag sa inyo ang iilan lamang sa mga namana nating suliranin at ang ginagawa naming hakbang para lutasin ang mga ito.
Sulyap lamang po ito; hindi pa ito ang lahat ng problemang haharapin natin. Inilihim at sadyang iniligaw ang sambayanan sa totoong kalagayan ng ating bansa.
Sa unang anim na buwan ng taon, mas malaki ang ginastos ng gobyerno kaysa sa pumasok na kita. Lalong lumaki ang deficit natin, na umakyat na sa 196.7 billion pesos. Sa target na kuleksyon, kinapos tayo ng 23.8 billion pesos; ang tinataya namang gastos, nalagpasan lang natin ng 45.1 billion pesos.
Ang budget po sa 2010 ay 1.54 trillion pesos.
Nasa isandaang bilyong piso o anim at kalahating porsyento na lang ng kabuuan ang malaya nating magagamit para sa nalalabing anim na buwan ng taong ito.
Halos isang porsyento na lang po ng kabuuang budget ang natitira para sa bawat buwan.
Saan naman po dinala ang pera?
Naglaan ng dalawang bilyong piso na Calamity Fund bilang paghahanda para sa mga kalamidad na hindi pa nangyayari. Napakaliit na nga ng pondong ito, ngunit kapapasok pa lang natin sa panahon ng baha at bagyo, 1.4 billion pesos o sitenta porsyento (70%) na ang nagastos.
Sa kabuuan ng 108 million pesos para sa lalawigan ng Pampanga, 105 million pesos nito ay napunta sa iisang distrito lamang.
Samantala, ang lalawigan ng Pangasinan na sinalanta ng Pepeng ay nakatanggap ng limang milyong piso (P5M) lamang para sa pinsalang idinulot ng bagyong Cosme, na nangyari noong 2008 pa.
Ibinigay po ang pondo ng Pampanga sa buwan ng eleksyon, pitong buwan pagkatapos ng Ondoy at Pepeng. Paano kung bumagyo bukas? Inubos na ang pondo nito para sa bagyong nangyari noong isang taon pa. Pagbabayaran ng kinabukasan ang kasakiman ng nakaraan.
Ganyan din po ang nangyari sa pondo ng MWSS. Kamakailan lamang, pumipila ang mga tao para lang makakuha ng tubig. Sa kabila nito, minabuti pa ng liderato ng MWSS na magbigay ng gantimpala sa sarili kahit hindi pa nababayaran ang pensyon ng mga retiradong empleyado.
Noong 2009, ang buong payroll ng MWSS ay 51.4 million pesos. Pero hindi lang naman po ito ang sahod nila; may mga additional allowances at benefits pa sila na aabot sa 160.1 million pesos.
Sa madaling sabi, nakatanggap sila ng 211.5 million pesos noong nakaraang taon.
Beinte-kuwatro porsyento (24%) lang nito ang normal na sahod, at sitenta'y sais porsyento ang dagdag.
Ang karaniwang manggagawa hanggang 13th month pay plus cash gift lang ang nakukuha.
Sa MWSS, aabot sa katumbas ng mahigit sa tatlumpung buwan ang sahod kasama na ang lahat ng mga bonuses at allowances na nakuha nila.
Mas matindi po ang natuklasan natin sa pasahod ng kanilang Board of Trustees. Tingnan po natin ang mga allowances na tinatanggap nila:
Umupo ka lang sa Board of Trustees at Board Committee meeting, katorse mil na. Aabot ng nobenta'y otso mil ito kada buwan. May grocery incentive pa sila na otsenta mil kada taon.
Hindi lang iyon: may mid-year bonus, productivity bonus, anniversary bonus, year-end bonus, at Financial Assistance. May Christmas bonus na, may Additional Christmas Package pa. Kada isa sa mga ito, nobenta'y otso mil.
Sa suma total po, aabot ang lahat ng dalawa't kalahating milyong piso kada taon sa bawat miyembro ng Board maliban sa pakotse, technical assistance, at pautang. Uulitin ko po. Lahat ng ito ay ibinibigay nila sa kanilang mga sarili habang hindi pa nababayaran ang mga pensyon ng kanilang mga retirees.
Pati po ang La Mesa Watershed ay hindi nila pinatawad. Para magkaroon ng tamang supply ng tubig, kailangang alagaan ang mga watershed. Sa watershed, puno ang kailangan.
Pati po iyon na dapat puno ang nakatayo, tinayuan nila ng bahay para sa matataas na opisyal ng MWSS.
Hindi naman sila agad maaalis sa puwesto dahil kabilang sila sa mga Midnight Appointees ni dating Pangulong Arroyo.
Iniimbestigahan na natin ang lahat nang ito. Kung mayroon pa silang kahit kaunting hiya na natitira - sana kusa na lang silang magbitiw sa puwesto.
Pag-usapan naman po natin ang pondo para sa imprastruktura. Tumukoy ang DPWH ng dalawandaan apatnapu't anim na priority safety projects na popondohan ng Motor Vehicle Users Charge. Mangangailangan po ito ng budget na 425 million pesos.
Ang pinondohan po, dalawampu't walong proyekto lang. Kinalimutan po ang dalawandaan at labing walong proyekto at pinalitan ng pitumpung proyekto na wala naman sa plano. Ang hininging 425 million pesos, naging 480 million pesos pa, lumaki lalo dahil sa mga proyektong sa piling-piling mga benepisyaryo lang napunta.
Mga proyekto po itong walang saysay, hindi pinag-aralan at hindi pinaghandaan, kaya parang kabuteng sumusulpot.
Tapos na po ang panahon para dito. Sa administrasyon po natin, walang kota-kota, walang tongpats, ang pera ng taumbayan ay gagastusin para sa taumbayan lamang.
Meron pa po tayong natuklasan. Limang araw bago matapos ang termino ng nakaraang administrasyon, nagpautos silang maglabas ng 3.5 billion pesos para sa rehabilitasyon ng mga nasalanta nina Ondoy at Pepeng.
Walumpu't anim na proyekto ang paglalaanan dapat nito na hindi na sana idadaan sa public bidding. Labingsiyam sa mga ito na nagkakahalaga ng 981 million pesos ang muntik nang makalusot. Hindi pa nailalabas ang Special Allotment Release Order ay pirmado na ang mga kontrata.
Buti na lang po ay natuklasan at pinigilan ito ni Secretary Rogelio Singson ng DPWH. Ngayon po ay dadaan na ang kabuuan ng 3.5 billion pesos sa tapat na bidding, at magagamit na ang pondo na ito sa pagbibigay ng lingap sa mga nawalan ng tahanan dahil kina Ondoy at Pepeng.
Pag-usapan naman natin ang nangyari sa NAPOCOR. Noong 2001 hanggang 2004, pinilit ng gobyerno ang NAPOCOR na magbenta ng kuryente nang palugi para hindi tumaas ang presyo. Tila ang dahilan: pinaghahandaan na nila ang eleksyon.
Dahil dito, noong 2004, sumagad ang pagkakabaon sa utang ng NAPOCOR. Napilitan ang pambansang gobyerno na sagutin ang dalawandaang bilyong pisong utang nito.
Ang inakala ng taumbayan na natipid nila sa kuryente ay binabayaran din natin mula sa kaban ng bayan. May gastos na tayo sa kuryente, binabayaran pa natin ang dagdag na pagkakautang ng gobyerno.
Kung naging matino ang pag-utang, sana'y nadagdagan ang ating kasiguruhan sa supply ng kuryente. Pero ang desisyon ay ibinatay sa maling pulitika, at hindi sa pangangailangan ng taumbayan. Ang taumbayan, matapos pinagsakripisyo ay lalo pang pinahihirapan.
Ganito rin po ang nangyari sa MRT. Sinubukan na namang bilhin ang ating pagmamahal. Pinilit ang operator na panatilihing mababa ang pamasahe.
Hindi tuloy nagampanan ang garantiyang ibinigay sa operator na mababawi nila ang kanilang puhunan. Dahil dito, inutusan ang Landbank at Development Bank of the Philippines na bilhin ang MRT.
Ang pera ng taumbayan, ipinagpalit sa isang naluluging operasyon.
Dumako naman po tayo sa pondo ng NFA.
Noong 2004: 117,000 metric tons ang pagkukulang ng supply ng Pilipinas. Ang binili nila, 900,000 metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit pitong beses ang pagkukulang, sobra pa rin ang binili nila.
Noong 2007: 589,000 metric tons ang pagkukulang ng supply sa Pilipinas. Ang binili nila, 1.827 million metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit tatlong beses ang pagkukulang, sobra na naman ang binili nila.
Ang masakit nito, dahil sobra-sobra ang binibili nila taun-taon, nabubulok lang pala sa mga kamalig ang bigas, kagaya ng nangyari noong 2008.
Hindi po ba krimen ito, na hinahayaan nilang mabulok ang bigas, sa kabila ng apat na milyong Pilipinong hindi kumakain ng tatlong beses sa isang araw?
Ang resulta nito, umabot na sa 171.6 billion pesos ang utang ng NFA noong Mayo ng taong ito.
Ang tinapon na ito, halos puwede na sanang pondohan ang mga sumusunod:
Ang budget ng buong Hudikatura, na 12.7 billion pesos sa taong ito.
Ang Conditional Cash Transfers para sa susunod na taon, na nagkakahalaga ng 29.6 billion pesos.
Ang lahat ng classroom na kailangan ng ating bansa, na nagkakahalaga ng 130 billion pesos.
Kasuklam-suklam ang kalakarang ito. Pera na, naging bato pa.
Narinig po ninyo kung paano nilustay ang kaban ng bayan. Ang malinaw po sa ngayon: ang anumang pagbabago ay magmumula sa pagsiguro natin na magwawakas na ang pagiging maluho at pagwawaldas.
Kaya nga po mula ngayon: ititigil na natin ang paglulustay sa salapi ng bayan.
Tatanggalin natin ang mga proyektong mali.
Ito po ang punto ng tinatawag nating zero-based approach sa ating budget. Ang naging kalakaran po, taun-taon ay inuulit lamang ang budget na puno ng tagas. Dadagdagan lang nang konti, puwede na.
Sa susunod na buwan ay maghahain tayo ng budget na kumikilala nang tama sa mga problema, at magtutuon din ng pansin sa tamang solusyon.
Ilan lang ito sa mga natuklasan nating problema. Heto naman po ang ilang halimbawa ng mga hakbang na ginagawa natin.
Nandiyan po ang kaso ng isang may-ari ng sanglaan. Bumili siya ng sasakyang tinatayang nasa dalawampu't anim na milyong piso ang halaga.
Kung kaya mong bumili ng Lamborghini, bakit hindi mo kayang magbayad ng buwis?
Nasampahan na po ito ng kaso. Sa pangunguna nina Finance Secretary Cesar Purisima, Justice Secretary Leila de Lima, BIR Commissioner Kim Henares at Customs Commissioner Lito Alvarez, bawat linggo po ay may bago tayong kasong isinasampa kontra sa mga smuggler at sa mga hindi nagbabayad ng tamang buwis.
Natukoy na rin po ang salarin sa mga kaso nina Francisco Baldomero, Jose Daguio at Miguel Belen, tatlo sa anim na insidente ng extralegal killings mula nang umupo tayo.
Singkuwenta porsyento po ng mga insidente ng extralegal killings na nangyari sa maikling taon ng ating panunungkulan ang patungo na sa kanilang resolusyon.
Ang natitira pong kalahati ay hindi natin tatantanan ang pag-usig hanggang makamit ang katarungan.
Pananagutin natin ang mga mamamatay-tao. Pananagutin din natin ang mga corrupt sa gobyerno.
Nagsimula nang mabuo ang ating Truth Commission, sa pangunguna ni dating Chief Justice Hilario Davide. Hahanapin natin ang katotohanan sa mga nangyari diumanong katiwalian noong nakaraang siyam na taon.
Sa loob ng linggong ito, pipirmahan ko ang kauna-unahang Executive Order na nagtatalaga sa pagbuo nitong Truth Commission.
Kung ang sagot sa kawalan ng katarungan ay pananagutan, ang sagot naman sa kakulangan natin sa pondo ay mga makabago at malikhaing paraan para tugunan ang mga pagkatagal-tagal nang problema.
Napakarami po ng ating pangangailangan: mula sa edukasyon, imprastruktura, pangkalusugan, pangangailangan ng militar at kapulisan, at marami pang iba. Hindi kakasya ang pondo para mapunan ang lahat ng ito.
Kahit gaano po kalaki ang kakulangan para mapunuan ang mga listahan ng ating pangangailangan, ganado pa rin ako dahil marami nang nagpakita ng panibagong interes at kumpyansa sa Pilipinas.
Ito ang magiging solusyon: mga Public-Private Partnerships. Kahit wala pa pong pirmahang nangyayari dito, masasabi kong maganda ang magiging bunga ng maraming usapin (ukol ditto).
May mga nagpakita na po ng interes, gustong magtayo ng expressway na mula Maynila, tatahak ng Bulacan, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, hanggang sa dulo ng Cagayan Valley nang hindi gugugol ang estado kahit na po piso.
Sa larangan ng ating Sandatahang Lakas:
Mayroon po tayong 36,000 nautical miles na baybayin. Ang mayroon lamang tayo: tatlumpu't dalawang barko. Itong mga barkong ito, panahon pa ni General MacArthur.
May nagmungkahi sa atin, ito ang proposisyon: uupahan po nila ang headquarters ng Navy sa Roxas Boulevard at ang Naval Station sa Fort Bonifacio.
Sagot po nila ang paglipat ng Navy Headquarters sa Camp Aguinaldo. Agaran, bibigyan tayo ng isandaang milyong dolyar. At dagdag pa sa lahat nang iyan, magsusubi pa sila sa atin ng kita mula sa mga negosyong itatayo nila sa uupahan nilang lupa.
Sa madali pong sabi: Makukuha natin ang kailangan natin, hindi tatayo gagastos, kikita pa tayo.
Marami na pong nag-alok at nagmungkahi sa atin, mula lokal hanggang dayuhang negosyante, na magpuno ng iba't ibang pangangailangan.
Mula sa mga public-private partnerships na ito, lalago ang ating ekonomiya, at bawat Pilipino makikinabang. Napakaraming sektor na matutulungan nito.
Maipapatayo na po ang imprastrukturang kailangan natin para palaguin ang turismo.
Sa agrikultura, makapagtatayo na tayo ng mga grains terminals, refrigeration facilities, maayos na road networks at post-harvest facilities.
Kung maisasaayos natin ang ating food supply chain sa tulong ng pribadong sektor, sa halip na mag-angkat tayo ay maari na sana tayong mangarap na mag-supply sa pandaigdigang merkado.
Kung maitatayo ang minumungkahi sa ating mga railway system, bababa ang presyo ng bilihin. Mas mura, mas mabilis, mas maginhawa, at makakaiwas pa sa kotong cops at mga kumokotong na rebelde ang mga bumibiyahe.
Paalala lang po: una sa ating plataporma ang paglikha ng mga trabaho, at nanggagaling ang trabaho sa paglago ng industriya. Lalago lamang ang industriya kung gagawin nating mas malinis, mas mabilis, at mas maginhawa ang proseso para sa mga gustong magnegosyo.
Pabibilisin natin ang proseso ng mga proyektong sumasailalim sa Build-Operate-Transfer. Sa tulong ng lahat ng sangay ng gobyerno at ng mga mamamayan, pabababain natin sa anim na buwan ang proseso na noon ay inaabot ng taon kung hindi dekada.
May mga hakbang na rin pong sinisimulan ang DTI, sa pamumuno ni Secretary Gregory Domingo:
Ang walang-katapusang pabalik-balik sa proseso ng pagrehistro ng pangalan ng kumpanya, na kada dalaw ay umaabot ng apat hanggang walong oras, ibababa na natin sa labinlimang minuto.
Ang dating listahan ng tatlumpu't anim na dokumento, ibababa natin sa anim. Ang dating walong pahinang application form, ibababa natin sa isang pahina.
Nananawagan ako sa ating mga LGUs. Habang naghahanap tayo ng paraan para gawing mas mabilis ang pagbubukas ng mga negosyo, pag-aralan din sana nila ang kanilang mga proseso. Kailangan itong gawing mas mabilis, at kailangan itong itugma sa mga sinisumulan nating reporma.
Negosyante, sundalo, rebelde, at karaniwang Pilipino, lahat po makikinabang dito. Basta po hindi dehado ang Pilipino, papasukin po natin lahat iyan.
Kailangan na po nating simulan ang pagtutulungan para makamit ito. Huwag nating pahirapan ang isa't isa.
Parating na po ang panahon na hindi na natin kailangang mamili sa pagitan ng seguridad ng ating mamamayan o sa kinabukasan ng inyong mga anak.
Oras na maipatupad ang public-private partnerships na ito, mapopondohan ang mga serbisyong panlipunan, alinsunod sa ating plataporma.
Magkakapondo na po para maipatupad ang mga plano natin sa edukasyon.
Mapapalawak natin ang basic education cycle mula sa napakaikling sampung taon tungo sa global standard na labindalawang taon.
Madadagdagan natin ang mga classroom. Mapopondohan natin ang service contracting sa ilalim ng GASTPE.
Pati ang conditional cash transfers, na magbabawas ng pabigat sa bulsa ng mga pamilya, madadagdan na rin ng pondo.
Maipapatupad ang plano natin sa PhilHealth.
Una, tutukuyin natin ang tunay na bilang ng mga nangangailangan nito. Sa ngayon, hindi magkakatugma ang datos. Sabi ng PhilHealth sa isang bibig, walumpu't pitong porsyento na raw ang merong coverage. Sa kabilang bibig naman, singkuwenta'y tres porsyento. Ayon naman sa National Statistics Office, tatlumpu't walong porsyento ang may coverage.
Ngayon pa lang, kumikilos na si Secretary Dinky Soliman at ang DSWD upang ipatupad ang National Household Targetting System, na magtutukoy sa mga pamilyang higit na nagangailangan ng tulong. Tinatayang siyam na bilyon ang kailangan para mabigyan ng PhilHealth ang limang milyong pinakamaralitang pamilyang Pilipino.
Napakaganda po ng hinaharap natin. Kasama na po natin ang pribadong sektor, at kasama na rin natin ang League of Provinces, sa pangunguna nina Governor Alfonso Umali kasama sina Governor L-Ray Villafuerte at Governor Icot Petilla. Handa na pong makipagtulungan para makibahagi sa pagtustos ng mga gastusin. Alam ko rin pong hindi magpapahuli ang League of Cities sa pangunguna ni Mayor Oscar Rodriguez.
Kung ang mga gobyernong lokal ay nakikiramay na sa ating mga adhikain, ang Kongreso namang pinanggalingan ko, siguro naman maasahan ko din.
Nagpakitang-gilas na po ang gabinete sa pagtukoy ng ating mga problema at sa paglulunsad ng mga solusyon sa loob lamang ng tatlong linggo.
Nang bagyo pong Basyang, ang sabi sa atin ng mga may prangkisa sa kuryente, apat na araw na walang kuryente. Dahil sa mabilis na pagkilos ni Secretary Rene Almendras at ng Department of Energy, naibalik ang kuryente sa halos lahat sa loob lamang ng beinte-kwatro oras.
Ito pong sinasabing kakulangan sa tubig sa Metro Manila, kinilusan agad ni Secretary Rogelio Singson at ng DPWH. Hindi na siya naghintay ng utos, kaya nabawasan ang perwisyo.
Nakita na rin natin ang gilas ng mga hinirang nating makatulong sa Gabinete. Makatuwiran naman po sigurong umasa na hindi na sila padadaanin sa butas ng karayom para makumpirma ng Commission on Appointments. Kung mangyayari po ito, marami pa sa mga mahuhusay na Pilipino ang maeengganyong magsilbi sa gobyerno.
Sa lalong madaling panahon po, uupo na tayo sa LEDAC at pag-uusapan ang mga mahahalagang batas na kailangan nating ipasa. Makakaasa kayo na mananatiling bukas ang aking isipan, at ang ating ugnayan ay mananatiling tapat.
Isinusulong po natin ang Fiscal Responsibility Bill, kung saan hindi tayo magpapasa ng batas na mangangailangan ng pondo kung hindi pa natukoy ang panggagalingan nito. May 104.1 billion pesos tayong kailangan para pondohan ang mga batas na naipasa na, ngunit hindi maipatupad.
Kailangan din nating isaayos ang mga insentibong piskal na ibinigay noong nakaraan. Ngayong naghihigpit tayo ng sinturon, kailangang balikan kung alin sa mga ito ang dapat manatili at kung ano ang dapat nang itigil.
Huwag po tayong pumayag na magkaroon ng isa pang NBN-ZTE. Sa lokal man o dayuhan manggagaling ang pondo, dapat dumaan ito sa tamang proseso. Hinihingi ko po ang tulong ninyo upang amiyendahan ang ating Procurement Law.
Ayon po sa Saligang Batas, tungkulin ng estado ang siguruhing walang lamangan sa merkado. Bawal ang monopolya, bawal ang mga cartel na sasakal sa kumpetisyon. Kailangan po natin ng isang Anti-Trust Law na magbibigay-buhay sa mga prinsipyong ito. Ito ang magbibigay ng pagkakataon sa mga Small- at Medium-scale Enterprises na makilahok at tumulong sa paglago ng ating ekonomiya.
Ipasa na po natin ang National Land Use Bill.
Una rin pong naging batas ng Commonwealth ang National Defense Act, na ipinasa noon pang 1935. Kailangan nang palitan ito ng batas na tutugon sa pangangailangan ng pambansang seguridad sa kasalukuyan.
Nakikiusap po akong isulong ang Whistleblower's Bill upang patuloy nang iwaksi ang kultura ng takot at pananahimik.
Palalakasin pa lalo ang Witness Protection Program. Alalahanin po natin na noong taong 2009 hanggang 2010, may nahatulan sa 95% ng mga kaso kung saan may witness na sumailalim sa programang ito.
Kailangang repasuhin ang ating mga batas. Nanawagan po akong umpisahan na ang rekodipikasyon ng ating mga batas, upang siguruhing magkakatugma sila at hindi salu-salungat.
Ito pong mga batas na ito ang batayan ng kaayusan, ngunit ang pundasyon ng lahat ng ginagawa natin ay ang prinsipyong wala tayong mararating kung walang kapayapaan at katahimikan.
Dalawa ang hinaharap nating suliranin sa usapin ng kapayapaan: ang situwasyon sa Mindanao, at ang patuloy na pag-aaklas ng CPP-NPA-NDF.
Tungkol sa situwasyon sa Mindanao: Hindi po nagbabago ang ating pananaw. Mararating lamang ang kapayapaan at katahimikan kung mag-uusap ang lahat ng apektado: Moro, Lumad, at Kristiyano. Inatasan na natin si Dean Marvic Leonen na mangasiwa sa ginagawa nating pakikipag-usap sa MILF.
Iiwasan natin ang mga pagkakamaling nangyari sa nakaraang administrasyon, kung saan binulaga na lang ang mga mamamayan ng Mindanao. Hindi tayo puwedeng magbulag-bulagan sa mga dudang may kulay ng pulitika ang proseso, at hindi ang kapakanan ng taumbayan ang tanging interes.
Kinikilala natin ang mga hakbang na ginagawa ng MILF sa pamamagitan ng pagdidisplina sa kanilang hanay. Inaasahan natin na muling magsisimula ang negosasyon pagkatapos ng Ramadan.
Tungkol naman po sa CPP-NPA-NDF: handa na ba kayong maglaan ng kongkretong mungkahi, sa halip na pawang batikos lamang?
Kung kapayapaan din ang hangad ninyo, handa po kami sa malawakang tigil-putukan. Kayo po ba ay handa na din? Mag-usap tayo.
Mahirap magsimula ang usapan habang mayroon pang amoy ng pulbura sa hangin. Nananawagan ako: huwag po natin hayaang masayang ang napakagandang pagkakataong ito upang magtipon sa ilalim ng iisang adhikain.
Kapayapaan at katahimikan po ang pundasyon ng kaunlaran. Habang nagpapatuloy ang barilan, patuloy din ang pagkakagapos natin sa kahirapan.
Dapat din po nating mabatid: ito ay panahon ng sakripisyo. At ang sakripisyong ito ay magiging puhunan para sa ating kinabukasan. Kaakibat ng ating mga karapatan at kalayaan ay ang tungkulin natin sa kapwa at sa bayan.
Inaasahan ko po ang ating mga kaibigan sa media, lalo na sa radyo at sa print, sa mga nagbablock-time, at sa community newspapers, kayo na po mismo ang magbantay sa inyong hanay.
Mabigyang-buhay sana ang mga batayang prinsipyo ng inyong bokasyon: ang magbigay-linaw sa mahahalagang isyu; ang maging patas at makatotohanan, at ang itaas ang antas ng pampublikong diskurso.
Tungkulin po ng bawat Pilipino na tutukan ang mga pinunong tayo rin naman ang nagluklok sa puwesto. Humakbang mula sa pakikialam tungo sa pakikilahok. Dahil ang nakikialam, walang-hanggan ang reklamo.
Ang nakikilahok, nakikibahagi sa solusyon.
Napakatagal na pong namamayani ang pananaw na ang susi sa asenso ay ang intindihin ang sarili kaysa intindihin ang kapwa. Malinaw po sa akin: paano tayo aasenso habang nilalamangan ang kapwa?
Ang hindi nabigyan ng pagkakataong mag-aral, paanong makakakuha ng trabaho? Kung walang trabaho, paanong magiging konsumer? Paanong mag-iimpok sa bangko?
Ngunit kung babaliktarin natin ang pananaw-kung iisipin nating "Dadagdagan ko ang kakayahan ng aking kapwa"-magbubunga po ito, at ang lahat ay magkakaroon ng pagkakataon.
Maganda na po ang nasimulan natin. At mas lalong maganda po ang mararating natin. Ngunit huwag nating kalimutan na mayroong mga nagnanasang hindi tayo magtagumpay. Dahil kapag hindi tayo
nagtagumpay, makakabalik na naman sila sa kapangyarihan, at sa pagsasamantala sa taumbayan.
Akin pong paniwala na Diyos at taumbayan ang nagdala sa ating kinalalagyan ngayon. Habang nakatutok tayo sa kapakanan ng ating kapwa, bendisyon at patnubay ay tiyak na maaasahan natin sa Poong Maykapal. At kapag nanalig tayo na ang kasangga natin ay ang Diyos, mayroon ba tayong hindi kakayanin?
Ang mandato nating nakuha sa huling eleksyon ay patunay na umaasa pa rin ang Pilipino sa pagbabago. Iba na talaga ang situwasyon. Puwede na muling mangarap. Tayo nang tumungo sa katuparan ng ating mga pinangarap.
Maraming salamat po.
Mga minamahal kong kababayan:
Sa bawat sandali po ng pamamahala ay nahaharap tayo sa isang sangandaan.
Sa isang banda po ay ang pagpili para sa ikabubuti ng taumbayan. Ang pagtanaw sa interes ng nakakarami; at pagkapit sa prinsipyo; at ang pagiging tapat sa sinumpaan nating tungkulin bilang lingkod-bayan. Ito po ang tuwid na daan.
Sa kabilang banda ay ang pag-una sa pansariling interes. Ang pagpapaalipin sa pulitikal na konsiderasyon, at pagsasakripisyo ng kapakanan ng taumbayan. Ito po ang baluktot na daan.
Matagal pong naligaw ang pamahalaan sa daang baluktot. Araw-araw po, lalong lumilinaw sa akin ang lawak ng problemang ating namana. Damang-dama ko ang bigat ng aking responsibilidad.
Sa unang tatlong linggo ng aming panunungkulan, marami po kaming natuklasan. Nais ko pong ipahayag sa inyo ang iilan lamang sa mga namana nating suliranin at ang ginagawa naming hakbang para lutasin ang mga ito.
Sulyap lamang po ito; hindi pa ito ang lahat ng problemang haharapin natin. Inilihim at sadyang iniligaw ang sambayanan sa totoong kalagayan ng ating bansa.
Sa unang anim na buwan ng taon, mas malaki ang ginastos ng gobyerno kaysa sa pumasok na kita. Lalong lumaki ang deficit natin, na umakyat na sa 196.7 billion pesos. Sa target na kuleksyon, kinapos tayo ng 23.8 billion pesos; ang tinataya namang gastos, nalagpasan lang natin ng 45.1 billion pesos.
Ang budget po sa 2010 ay 1.54 trillion pesos.
Nasa isandaang bilyong piso o anim at kalahating porsyento na lang ng kabuuan ang malaya nating magagamit para sa nalalabing anim na buwan ng taong ito.
Halos isang porsyento na lang po ng kabuuang budget ang natitira para sa bawat buwan.
Saan naman po dinala ang pera?
Naglaan ng dalawang bilyong piso na Calamity Fund bilang paghahanda para sa mga kalamidad na hindi pa nangyayari. Napakaliit na nga ng pondong ito, ngunit kapapasok pa lang natin sa panahon ng baha at bagyo, 1.4 billion pesos o sitenta porsyento (70%) na ang nagastos.
Sa kabuuan ng 108 million pesos para sa lalawigan ng Pampanga, 105 million pesos nito ay napunta sa iisang distrito lamang.
Samantala, ang lalawigan ng Pangasinan na sinalanta ng Pepeng ay nakatanggap ng limang milyong piso (P5M) lamang para sa pinsalang idinulot ng bagyong Cosme, na nangyari noong 2008 pa.
Ibinigay po ang pondo ng Pampanga sa buwan ng eleksyon, pitong buwan pagkatapos ng Ondoy at Pepeng. Paano kung bumagyo bukas? Inubos na ang pondo nito para sa bagyong nangyari noong isang taon pa. Pagbabayaran ng kinabukasan ang kasakiman ng nakaraan.
Ganyan din po ang nangyari sa pondo ng MWSS. Kamakailan lamang, pumipila ang mga tao para lang makakuha ng tubig. Sa kabila nito, minabuti pa ng liderato ng MWSS na magbigay ng gantimpala sa sarili kahit hindi pa nababayaran ang pensyon ng mga retiradong empleyado.
Noong 2009, ang buong payroll ng MWSS ay 51.4 million pesos. Pero hindi lang naman po ito ang sahod nila; may mga additional allowances at benefits pa sila na aabot sa 160.1 million pesos.
Sa madaling sabi, nakatanggap sila ng 211.5 million pesos noong nakaraang taon.
Beinte-kuwatro porsyento (24%) lang nito ang normal na sahod, at sitenta'y sais porsyento ang dagdag.
Ang karaniwang manggagawa hanggang 13th month pay plus cash gift lang ang nakukuha.
Sa MWSS, aabot sa katumbas ng mahigit sa tatlumpung buwan ang sahod kasama na ang lahat ng mga bonuses at allowances na nakuha nila.
Mas matindi po ang natuklasan natin sa pasahod ng kanilang Board of Trustees. Tingnan po natin ang mga allowances na tinatanggap nila:
Umupo ka lang sa Board of Trustees at Board Committee meeting, katorse mil na. Aabot ng nobenta'y otso mil ito kada buwan. May grocery incentive pa sila na otsenta mil kada taon.
Hindi lang iyon: may mid-year bonus, productivity bonus, anniversary bonus, year-end bonus, at Financial Assistance. May Christmas bonus na, may Additional Christmas Package pa. Kada isa sa mga ito, nobenta'y otso mil.
Sa suma total po, aabot ang lahat ng dalawa't kalahating milyong piso kada taon sa bawat miyembro ng Board maliban sa pakotse, technical assistance, at pautang. Uulitin ko po. Lahat ng ito ay ibinibigay nila sa kanilang mga sarili habang hindi pa nababayaran ang mga pensyon ng kanilang mga retirees.
Pati po ang La Mesa Watershed ay hindi nila pinatawad. Para magkaroon ng tamang supply ng tubig, kailangang alagaan ang mga watershed. Sa watershed, puno ang kailangan.
Pati po iyon na dapat puno ang nakatayo, tinayuan nila ng bahay para sa matataas na opisyal ng MWSS.
Hindi naman sila agad maaalis sa puwesto dahil kabilang sila sa mga Midnight Appointees ni dating Pangulong Arroyo.
Iniimbestigahan na natin ang lahat nang ito. Kung mayroon pa silang kahit kaunting hiya na natitira - sana kusa na lang silang magbitiw sa puwesto.
Pag-usapan naman po natin ang pondo para sa imprastruktura. Tumukoy ang DPWH ng dalawandaan apatnapu't anim na priority safety projects na popondohan ng Motor Vehicle Users Charge. Mangangailangan po ito ng budget na 425 million pesos.
Ang pinondohan po, dalawampu't walong proyekto lang. Kinalimutan po ang dalawandaan at labing walong proyekto at pinalitan ng pitumpung proyekto na wala naman sa plano. Ang hininging 425 million pesos, naging 480 million pesos pa, lumaki lalo dahil sa mga proyektong sa piling-piling mga benepisyaryo lang napunta.
Mga proyekto po itong walang saysay, hindi pinag-aralan at hindi pinaghandaan, kaya parang kabuteng sumusulpot.
Tapos na po ang panahon para dito. Sa administrasyon po natin, walang kota-kota, walang tongpats, ang pera ng taumbayan ay gagastusin para sa taumbayan lamang.
Meron pa po tayong natuklasan. Limang araw bago matapos ang termino ng nakaraang administrasyon, nagpautos silang maglabas ng 3.5 billion pesos para sa rehabilitasyon ng mga nasalanta nina Ondoy at Pepeng.
Walumpu't anim na proyekto ang paglalaanan dapat nito na hindi na sana idadaan sa public bidding. Labingsiyam sa mga ito na nagkakahalaga ng 981 million pesos ang muntik nang makalusot. Hindi pa nailalabas ang Special Allotment Release Order ay pirmado na ang mga kontrata.
Buti na lang po ay natuklasan at pinigilan ito ni Secretary Rogelio Singson ng DPWH. Ngayon po ay dadaan na ang kabuuan ng 3.5 billion pesos sa tapat na bidding, at magagamit na ang pondo na ito sa pagbibigay ng lingap sa mga nawalan ng tahanan dahil kina Ondoy at Pepeng.
Pag-usapan naman natin ang nangyari sa NAPOCOR. Noong 2001 hanggang 2004, pinilit ng gobyerno ang NAPOCOR na magbenta ng kuryente nang palugi para hindi tumaas ang presyo. Tila ang dahilan: pinaghahandaan na nila ang eleksyon.
Dahil dito, noong 2004, sumagad ang pagkakabaon sa utang ng NAPOCOR. Napilitan ang pambansang gobyerno na sagutin ang dalawandaang bilyong pisong utang nito.
Ang inakala ng taumbayan na natipid nila sa kuryente ay binabayaran din natin mula sa kaban ng bayan. May gastos na tayo sa kuryente, binabayaran pa natin ang dagdag na pagkakautang ng gobyerno.
Kung naging matino ang pag-utang, sana'y nadagdagan ang ating kasiguruhan sa supply ng kuryente. Pero ang desisyon ay ibinatay sa maling pulitika, at hindi sa pangangailangan ng taumbayan. Ang taumbayan, matapos pinagsakripisyo ay lalo pang pinahihirapan.
Ganito rin po ang nangyari sa MRT. Sinubukan na namang bilhin ang ating pagmamahal. Pinilit ang operator na panatilihing mababa ang pamasahe.
Hindi tuloy nagampanan ang garantiyang ibinigay sa operator na mababawi nila ang kanilang puhunan. Dahil dito, inutusan ang Landbank at Development Bank of the Philippines na bilhin ang MRT.
Ang pera ng taumbayan, ipinagpalit sa isang naluluging operasyon.
Dumako naman po tayo sa pondo ng NFA.
Noong 2004: 117,000 metric tons ang pagkukulang ng supply ng Pilipinas. Ang binili nila, 900,000 metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit pitong beses ang pagkukulang, sobra pa rin ang binili nila.
Noong 2007: 589,000 metric tons ang pagkukulang ng supply sa Pilipinas. Ang binili nila, 1.827 million metric tons. Kahit ulitin mo pa ng mahigit tatlong beses ang pagkukulang, sobra na naman ang binili nila.
Ang masakit nito, dahil sobra-sobra ang binibili nila taun-taon, nabubulok lang pala sa mga kamalig ang bigas, kagaya ng nangyari noong 2008.
Hindi po ba krimen ito, na hinahayaan nilang mabulok ang bigas, sa kabila ng apat na milyong Pilipinong hindi kumakain ng tatlong beses sa isang araw?
Ang resulta nito, umabot na sa 171.6 billion pesos ang utang ng NFA noong Mayo ng taong ito.
Ang tinapon na ito, halos puwede na sanang pondohan ang mga sumusunod:
Ang budget ng buong Hudikatura, na 12.7 billion pesos sa taong ito.
Ang Conditional Cash Transfers para sa susunod na taon, na nagkakahalaga ng 29.6 billion pesos.
Ang lahat ng classroom na kailangan ng ating bansa, na nagkakahalaga ng 130 billion pesos.
Kasuklam-suklam ang kalakarang ito. Pera na, naging bato pa.
Narinig po ninyo kung paano nilustay ang kaban ng bayan. Ang malinaw po sa ngayon: ang anumang pagbabago ay magmumula sa pagsiguro natin na magwawakas na ang pagiging maluho at pagwawaldas.
Kaya nga po mula ngayon: ititigil na natin ang paglulustay sa salapi ng bayan.
Tatanggalin natin ang mga proyektong mali.
Ito po ang punto ng tinatawag nating zero-based approach sa ating budget. Ang naging kalakaran po, taun-taon ay inuulit lamang ang budget na puno ng tagas. Dadagdagan lang nang konti, puwede na.
Sa susunod na buwan ay maghahain tayo ng budget na kumikilala nang tama sa mga problema, at magtutuon din ng pansin sa tamang solusyon.
Ilan lang ito sa mga natuklasan nating problema. Heto naman po ang ilang halimbawa ng mga hakbang na ginagawa natin.
Nandiyan po ang kaso ng isang may-ari ng sanglaan. Bumili siya ng sasakyang tinatayang nasa dalawampu't anim na milyong piso ang halaga.
Kung kaya mong bumili ng Lamborghini, bakit hindi mo kayang magbayad ng buwis?
Nasampahan na po ito ng kaso. Sa pangunguna nina Finance Secretary Cesar Purisima, Justice Secretary Leila de Lima, BIR Commissioner Kim Henares at Customs Commissioner Lito Alvarez, bawat linggo po ay may bago tayong kasong isinasampa kontra sa mga smuggler at sa mga hindi nagbabayad ng tamang buwis.
Natukoy na rin po ang salarin sa mga kaso nina Francisco Baldomero, Jose Daguio at Miguel Belen, tatlo sa anim na insidente ng extralegal killings mula nang umupo tayo.
Singkuwenta porsyento po ng mga insidente ng extralegal killings na nangyari sa maikling taon ng ating panunungkulan ang patungo na sa kanilang resolusyon.
Ang natitira pong kalahati ay hindi natin tatantanan ang pag-usig hanggang makamit ang katarungan.
Pananagutin natin ang mga mamamatay-tao. Pananagutin din natin ang mga corrupt sa gobyerno.
Nagsimula nang mabuo ang ating Truth Commission, sa pangunguna ni dating Chief Justice Hilario Davide. Hahanapin natin ang katotohanan sa mga nangyari diumanong katiwalian noong nakaraang siyam na taon.
Sa loob ng linggong ito, pipirmahan ko ang kauna-unahang Executive Order na nagtatalaga sa pagbuo nitong Truth Commission.
Kung ang sagot sa kawalan ng katarungan ay pananagutan, ang sagot naman sa kakulangan natin sa pondo ay mga makabago at malikhaing paraan para tugunan ang mga pagkatagal-tagal nang problema.
Napakarami po ng ating pangangailangan: mula sa edukasyon, imprastruktura, pangkalusugan, pangangailangan ng militar at kapulisan, at marami pang iba. Hindi kakasya ang pondo para mapunan ang lahat ng ito.
Kahit gaano po kalaki ang kakulangan para mapunuan ang mga listahan ng ating pangangailangan, ganado pa rin ako dahil marami nang nagpakita ng panibagong interes at kumpyansa sa Pilipinas.
Ito ang magiging solusyon: mga Public-Private Partnerships. Kahit wala pa pong pirmahang nangyayari dito, masasabi kong maganda ang magiging bunga ng maraming usapin (ukol ditto).
May mga nagpakita na po ng interes, gustong magtayo ng expressway na mula Maynila, tatahak ng Bulacan, Nueva Ecija, Nueva Vizcaya, hanggang sa dulo ng Cagayan Valley nang hindi gugugol ang estado kahit na po piso.
Sa larangan ng ating Sandatahang Lakas:
Mayroon po tayong 36,000 nautical miles na baybayin. Ang mayroon lamang tayo: tatlumpu't dalawang barko. Itong mga barkong ito, panahon pa ni General MacArthur.
May nagmungkahi sa atin, ito ang proposisyon: uupahan po nila ang headquarters ng Navy sa Roxas Boulevard at ang Naval Station sa Fort Bonifacio.
Sagot po nila ang paglipat ng Navy Headquarters sa Camp Aguinaldo. Agaran, bibigyan tayo ng isandaang milyong dolyar. At dagdag pa sa lahat nang iyan, magsusubi pa sila sa atin ng kita mula sa mga negosyong itatayo nila sa uupahan nilang lupa.
Sa madali pong sabi: Makukuha natin ang kailangan natin, hindi tatayo gagastos, kikita pa tayo.
Marami na pong nag-alok at nagmungkahi sa atin, mula lokal hanggang dayuhang negosyante, na magpuno ng iba't ibang pangangailangan.
Mula sa mga public-private partnerships na ito, lalago ang ating ekonomiya, at bawat Pilipino makikinabang. Napakaraming sektor na matutulungan nito.
Maipapatayo na po ang imprastrukturang kailangan natin para palaguin ang turismo.
Sa agrikultura, makapagtatayo na tayo ng mga grains terminals, refrigeration facilities, maayos na road networks at post-harvest facilities.
Kung maisasaayos natin ang ating food supply chain sa tulong ng pribadong sektor, sa halip na mag-angkat tayo ay maari na sana tayong mangarap na mag-supply sa pandaigdigang merkado.
Kung maitatayo ang minumungkahi sa ating mga railway system, bababa ang presyo ng bilihin. Mas mura, mas mabilis, mas maginhawa, at makakaiwas pa sa kotong cops at mga kumokotong na rebelde ang mga bumibiyahe.
Paalala lang po: una sa ating plataporma ang paglikha ng mga trabaho, at nanggagaling ang trabaho sa paglago ng industriya. Lalago lamang ang industriya kung gagawin nating mas malinis, mas mabilis, at mas maginhawa ang proseso para sa mga gustong magnegosyo.
Pabibilisin natin ang proseso ng mga proyektong sumasailalim sa Build-Operate-Transfer. Sa tulong ng lahat ng sangay ng gobyerno at ng mga mamamayan, pabababain natin sa anim na buwan ang proseso na noon ay inaabot ng taon kung hindi dekada.
May mga hakbang na rin pong sinisimulan ang DTI, sa pamumuno ni Secretary Gregory Domingo:
Ang walang-katapusang pabalik-balik sa proseso ng pagrehistro ng pangalan ng kumpanya, na kada dalaw ay umaabot ng apat hanggang walong oras, ibababa na natin sa labinlimang minuto.
Ang dating listahan ng tatlumpu't anim na dokumento, ibababa natin sa anim. Ang dating walong pahinang application form, ibababa natin sa isang pahina.
Nananawagan ako sa ating mga LGUs. Habang naghahanap tayo ng paraan para gawing mas mabilis ang pagbubukas ng mga negosyo, pag-aralan din sana nila ang kanilang mga proseso. Kailangan itong gawing mas mabilis, at kailangan itong itugma sa mga sinisumulan nating reporma.
Negosyante, sundalo, rebelde, at karaniwang Pilipino, lahat po makikinabang dito. Basta po hindi dehado ang Pilipino, papasukin po natin lahat iyan.
Kailangan na po nating simulan ang pagtutulungan para makamit ito. Huwag nating pahirapan ang isa't isa.
Parating na po ang panahon na hindi na natin kailangang mamili sa pagitan ng seguridad ng ating mamamayan o sa kinabukasan ng inyong mga anak.
Oras na maipatupad ang public-private partnerships na ito, mapopondohan ang mga serbisyong panlipunan, alinsunod sa ating plataporma.
Magkakapondo na po para maipatupad ang mga plano natin sa edukasyon.
Mapapalawak natin ang basic education cycle mula sa napakaikling sampung taon tungo sa global standard na labindalawang taon.
Madadagdagan natin ang mga classroom. Mapopondohan natin ang service contracting sa ilalim ng GASTPE.
Pati ang conditional cash transfers, na magbabawas ng pabigat sa bulsa ng mga pamilya, madadagdan na rin ng pondo.
Maipapatupad ang plano natin sa PhilHealth.
Una, tutukuyin natin ang tunay na bilang ng mga nangangailangan nito. Sa ngayon, hindi magkakatugma ang datos. Sabi ng PhilHealth sa isang bibig, walumpu't pitong porsyento na raw ang merong coverage. Sa kabilang bibig naman, singkuwenta'y tres porsyento. Ayon naman sa National Statistics Office, tatlumpu't walong porsyento ang may coverage.
Ngayon pa lang, kumikilos na si Secretary Dinky Soliman at ang DSWD upang ipatupad ang National Household Targetting System, na magtutukoy sa mga pamilyang higit na nagangailangan ng tulong. Tinatayang siyam na bilyon ang kailangan para mabigyan ng PhilHealth ang limang milyong pinakamaralitang pamilyang Pilipino.
Napakaganda po ng hinaharap natin. Kasama na po natin ang pribadong sektor, at kasama na rin natin ang League of Provinces, sa pangunguna nina Governor Alfonso Umali kasama sina Governor L-Ray Villafuerte at Governor Icot Petilla. Handa na pong makipagtulungan para makibahagi sa pagtustos ng mga gastusin. Alam ko rin pong hindi magpapahuli ang League of Cities sa pangunguna ni Mayor Oscar Rodriguez.
Kung ang mga gobyernong lokal ay nakikiramay na sa ating mga adhikain, ang Kongreso namang pinanggalingan ko, siguro naman maasahan ko din.
Nagpakitang-gilas na po ang gabinete sa pagtukoy ng ating mga problema at sa paglulunsad ng mga solusyon sa loob lamang ng tatlong linggo.
Nang bagyo pong Basyang, ang sabi sa atin ng mga may prangkisa sa kuryente, apat na araw na walang kuryente. Dahil sa mabilis na pagkilos ni Secretary Rene Almendras at ng Department of Energy, naibalik ang kuryente sa halos lahat sa loob lamang ng beinte-kwatro oras.
Ito pong sinasabing kakulangan sa tubig sa Metro Manila, kinilusan agad ni Secretary Rogelio Singson at ng DPWH. Hindi na siya naghintay ng utos, kaya nabawasan ang perwisyo.
Nakita na rin natin ang gilas ng mga hinirang nating makatulong sa Gabinete. Makatuwiran naman po sigurong umasa na hindi na sila padadaanin sa butas ng karayom para makumpirma ng Commission on Appointments. Kung mangyayari po ito, marami pa sa mga mahuhusay na Pilipino ang maeengganyong magsilbi sa gobyerno.
Sa lalong madaling panahon po, uupo na tayo sa LEDAC at pag-uusapan ang mga mahahalagang batas na kailangan nating ipasa. Makakaasa kayo na mananatiling bukas ang aking isipan, at ang ating ugnayan ay mananatiling tapat.
Isinusulong po natin ang Fiscal Responsibility Bill, kung saan hindi tayo magpapasa ng batas na mangangailangan ng pondo kung hindi pa natukoy ang panggagalingan nito. May 104.1 billion pesos tayong kailangan para pondohan ang mga batas na naipasa na, ngunit hindi maipatupad.
Kailangan din nating isaayos ang mga insentibong piskal na ibinigay noong nakaraan. Ngayong naghihigpit tayo ng sinturon, kailangang balikan kung alin sa mga ito ang dapat manatili at kung ano ang dapat nang itigil.
Huwag po tayong pumayag na magkaroon ng isa pang NBN-ZTE. Sa lokal man o dayuhan manggagaling ang pondo, dapat dumaan ito sa tamang proseso. Hinihingi ko po ang tulong ninyo upang amiyendahan ang ating Procurement Law.
Ayon po sa Saligang Batas, tungkulin ng estado ang siguruhing walang lamangan sa merkado. Bawal ang monopolya, bawal ang mga cartel na sasakal sa kumpetisyon. Kailangan po natin ng isang Anti-Trust Law na magbibigay-buhay sa mga prinsipyong ito. Ito ang magbibigay ng pagkakataon sa mga Small- at Medium-scale Enterprises na makilahok at tumulong sa paglago ng ating ekonomiya.
Ipasa na po natin ang National Land Use Bill.
Una rin pong naging batas ng Commonwealth ang National Defense Act, na ipinasa noon pang 1935. Kailangan nang palitan ito ng batas na tutugon sa pangangailangan ng pambansang seguridad sa kasalukuyan.
Nakikiusap po akong isulong ang Whistleblower's Bill upang patuloy nang iwaksi ang kultura ng takot at pananahimik.
Palalakasin pa lalo ang Witness Protection Program. Alalahanin po natin na noong taong 2009 hanggang 2010, may nahatulan sa 95% ng mga kaso kung saan may witness na sumailalim sa programang ito.
Kailangang repasuhin ang ating mga batas. Nanawagan po akong umpisahan na ang rekodipikasyon ng ating mga batas, upang siguruhing magkakatugma sila at hindi salu-salungat.
Ito pong mga batas na ito ang batayan ng kaayusan, ngunit ang pundasyon ng lahat ng ginagawa natin ay ang prinsipyong wala tayong mararating kung walang kapayapaan at katahimikan.
Dalawa ang hinaharap nating suliranin sa usapin ng kapayapaan: ang situwasyon sa Mindanao, at ang patuloy na pag-aaklas ng CPP-NPA-NDF.
Tungkol sa situwasyon sa Mindanao: Hindi po nagbabago ang ating pananaw. Mararating lamang ang kapayapaan at katahimikan kung mag-uusap ang lahat ng apektado: Moro, Lumad, at Kristiyano. Inatasan na natin si Dean Marvic Leonen na mangasiwa sa ginagawa nating pakikipag-usap sa MILF.
Iiwasan natin ang mga pagkakamaling nangyari sa nakaraang administrasyon, kung saan binulaga na lang ang mga mamamayan ng Mindanao. Hindi tayo puwedeng magbulag-bulagan sa mga dudang may kulay ng pulitika ang proseso, at hindi ang kapakanan ng taumbayan ang tanging interes.
Kinikilala natin ang mga hakbang na ginagawa ng MILF sa pamamagitan ng pagdidisplina sa kanilang hanay. Inaasahan natin na muling magsisimula ang negosasyon pagkatapos ng Ramadan.
Tungkol naman po sa CPP-NPA-NDF: handa na ba kayong maglaan ng kongkretong mungkahi, sa halip na pawang batikos lamang?
Kung kapayapaan din ang hangad ninyo, handa po kami sa malawakang tigil-putukan. Kayo po ba ay handa na din? Mag-usap tayo.
Mahirap magsimula ang usapan habang mayroon pang amoy ng pulbura sa hangin. Nananawagan ako: huwag po natin hayaang masayang ang napakagandang pagkakataong ito upang magtipon sa ilalim ng iisang adhikain.
Kapayapaan at katahimikan po ang pundasyon ng kaunlaran. Habang nagpapatuloy ang barilan, patuloy din ang pagkakagapos natin sa kahirapan.
Dapat din po nating mabatid: ito ay panahon ng sakripisyo. At ang sakripisyong ito ay magiging puhunan para sa ating kinabukasan. Kaakibat ng ating mga karapatan at kalayaan ay ang tungkulin natin sa kapwa at sa bayan.
Inaasahan ko po ang ating mga kaibigan sa media, lalo na sa radyo at sa print, sa mga nagbablock-time, at sa community newspapers, kayo na po mismo ang magbantay sa inyong hanay.
Mabigyang-buhay sana ang mga batayang prinsipyo ng inyong bokasyon: ang magbigay-linaw sa mahahalagang isyu; ang maging patas at makatotohanan, at ang itaas ang antas ng pampublikong diskurso.
Tungkulin po ng bawat Pilipino na tutukan ang mga pinunong tayo rin naman ang nagluklok sa puwesto. Humakbang mula sa pakikialam tungo sa pakikilahok. Dahil ang nakikialam, walang-hanggan ang reklamo.
Ang nakikilahok, nakikibahagi sa solusyon.
Napakatagal na pong namamayani ang pananaw na ang susi sa asenso ay ang intindihin ang sarili kaysa intindihin ang kapwa. Malinaw po sa akin: paano tayo aasenso habang nilalamangan ang kapwa?
Ang hindi nabigyan ng pagkakataong mag-aral, paanong makakakuha ng trabaho? Kung walang trabaho, paanong magiging konsumer? Paanong mag-iimpok sa bangko?
Ngunit kung babaliktarin natin ang pananaw-kung iisipin nating "Dadagdagan ko ang kakayahan ng aking kapwa"-magbubunga po ito, at ang lahat ay magkakaroon ng pagkakataon.
Maganda na po ang nasimulan natin. At mas lalong maganda po ang mararating natin. Ngunit huwag nating kalimutan na mayroong mga nagnanasang hindi tayo magtagumpay. Dahil kapag hindi tayo
nagtagumpay, makakabalik na naman sila sa kapangyarihan, at sa pagsasamantala sa taumbayan.
Akin pong paniwala na Diyos at taumbayan ang nagdala sa ating kinalalagyan ngayon. Habang nakatutok tayo sa kapakanan ng ating kapwa, bendisyon at patnubay ay tiyak na maaasahan natin sa Poong Maykapal. At kapag nanalig tayo na ang kasangga natin ay ang Diyos, mayroon ba tayong hindi kakayanin?
Ang mandato nating nakuha sa huling eleksyon ay patunay na umaasa pa rin ang Pilipino sa pagbabago. Iba na talaga ang situwasyon. Puwede na muling mangarap. Tayo nang tumungo sa katuparan ng ating mga pinangarap.
Maraming salamat po.
Friday, July 23, 2010
Aquino to bare anomalies in SONA
In his first State of the Nation Address (SONA), President Benigno Aquino III will be revealing “a minimum of five anomalies” the previous administration committed that he said will shock the public.
In his first State of the Nation Address (SONA), President Benigno Aquino III will be revealing “a minimum of five anomalies” the previous administration committed that he said will shock the public.
Speaking to reporters after the change-of-command ceremonies at the Philippine Army Friday, Aquino said the anomalies that he and his Cabinet have uncovered will be “shocking” and “without sense, without rhyme and without reason, but which we have to fix.”
“Pati kayo na sanay na sanay na, ma-sha-shock pa rin kayo (Even you who are used to this, will still be shocked),” he said.
Giving a glimpse of his speech, Aquino said one of the irregularities discovered by Budget Secretary Florencio “Butch” Abad was the alleged misuse of calamity funds, which benefitted a particular district not hit by a typhoon.
Aquino said the calamity funds have already been “depleted.”
“It seems there was a particular district that benefitted and that is not affected by typhoon Basyang or even typhoons Ondoy or Pepeng. But 20% of the [calamity] funds allegedly went…to that district,” Aquino said.
He declined to provide more details as it would pre-empt his speech.
Asked what the overall message of his first speech would be, Aquino said, “As I said in the beginning, you have to ascertain what the problems are. The problems will point to certain solutions that would be best to solve all of these problems you have identified.”
“In the reverse side of that, we are very, very hopeful of the developments with regards to fulfilling the wants and needs of our state,” he added.
Aquino said his SONA speech is still in the process of re-writing, noting that he and his speech writers were already on the fifth rewrite. The first draft, he said, was 24 pages long, single-spaced and with a font size of 16 points.
“I said this is too much and I have to be very, very careful of what I say because it might create the wrong impression,” he added.
In his first State of the Nation Address (SONA), President Benigno Aquino III will be revealing “a minimum of five anomalies” the previous administration committed that he said will shock the public.
Speaking to reporters after the change-of-command ceremonies at the Philippine Army Friday, Aquino said the anomalies that he and his Cabinet have uncovered will be “shocking” and “without sense, without rhyme and without reason, but which we have to fix.”
“Pati kayo na sanay na sanay na, ma-sha-shock pa rin kayo (Even you who are used to this, will still be shocked),” he said.
Giving a glimpse of his speech, Aquino said one of the irregularities discovered by Budget Secretary Florencio “Butch” Abad was the alleged misuse of calamity funds, which benefitted a particular district not hit by a typhoon.
Aquino said the calamity funds have already been “depleted.”
“It seems there was a particular district that benefitted and that is not affected by typhoon Basyang or even typhoons Ondoy or Pepeng. But 20% of the [calamity] funds allegedly went…to that district,” Aquino said.
He declined to provide more details as it would pre-empt his speech.
Asked what the overall message of his first speech would be, Aquino said, “As I said in the beginning, you have to ascertain what the problems are. The problems will point to certain solutions that would be best to solve all of these problems you have identified.”
“In the reverse side of that, we are very, very hopeful of the developments with regards to fulfilling the wants and needs of our state,” he added.
Aquino said his SONA speech is still in the process of re-writing, noting that he and his speech writers were already on the fifth rewrite. The first draft, he said, was 24 pages long, single-spaced and with a font size of 16 points.
“I said this is too much and I have to be very, very careful of what I say because it might create the wrong impression,” he added.
End to poverty and corruption top citizens' SONA wish list
People wants freedom from poverty and corruption, a government that serves them, and a chance to improve their lot – possibly mirroring what typical Filipinos would say out loud if they had the chance to tell President Benigno “Noynoy” Aquino III what they wanted to hear in his first State of the Nation Address (SONA) Monday.
The question, “Anong gusto mong marinig sa State of the Nation Address ni Pangulong Aquino?” sought from citizens what about their livelihood or their community they wished would be addressed when Aquino delivers his SONA for the first time.
Presidents have traditionally outlined programs and legislative agenda when they delivered their SONA every last Monday of July, the Constitutionally-mandated opening of Congress sessions yearly.
Topping the list of citizens’ wishes were those related to being freed from poverty. Most mentioned problems were the lack of jobs, the need to improve people’s standards of living, and the need to improve provisions for water and electricity.
Four of the 15 talked about the need to increase take-home pays. Several others tackled job security and the need to stamp out corruption.
Coming in second among citizens’ top 10 wishes was to rid government agencies of corruption.
The need for better health program and benefits came in third, while discipline and efficiency among state workers ranked fourth.
Education – improving its quality and making it available for more people, especially those in the far-flung areas – was fifth.
The complete list of citizens’ wishes follows:
1. Freedom from poverty (solutions to jobs problem, water and electricity crises)
2. End to corruption
3. Better health program and benefits
4. Discipline and efficiency among state workers
5. Education (Improving quality and equal opportunity for everyone, especially those in the far-flung areas)
6. Caring for the environment (Program on climate change)
7. Crime Prevention (Peace and order)
8. Improvement/ upgrade of infrastructures and technology, road projects, government facilities
9. Overseas Filipino workers' situation (security and benefits, lower taxes)
10. Agriculture (program for small farmers, land reform)
The question, “Anong gusto mong marinig sa State of the Nation Address ni Pangulong Aquino?” sought from citizens what about their livelihood or their community they wished would be addressed when Aquino delivers his SONA for the first time.
Presidents have traditionally outlined programs and legislative agenda when they delivered their SONA every last Monday of July, the Constitutionally-mandated opening of Congress sessions yearly.
Topping the list of citizens’ wishes were those related to being freed from poverty. Most mentioned problems were the lack of jobs, the need to improve people’s standards of living, and the need to improve provisions for water and electricity.
Four of the 15 talked about the need to increase take-home pays. Several others tackled job security and the need to stamp out corruption.
Coming in second among citizens’ top 10 wishes was to rid government agencies of corruption.
The need for better health program and benefits came in third, while discipline and efficiency among state workers ranked fourth.
Education – improving its quality and making it available for more people, especially those in the far-flung areas – was fifth.
The complete list of citizens’ wishes follows:
1. Freedom from poverty (solutions to jobs problem, water and electricity crises)
2. End to corruption
3. Better health program and benefits
4. Discipline and efficiency among state workers
5. Education (Improving quality and equal opportunity for everyone, especially those in the far-flung areas)
6. Caring for the environment (Program on climate change)
7. Crime Prevention (Peace and order)
8. Improvement/ upgrade of infrastructures and technology, road projects, government facilities
9. Overseas Filipino workers' situation (security and benefits, lower taxes)
10. Agriculture (program for small farmers, land reform)
Saturday, July 17, 2010
President Noynoy Aquino SONA 2010
Watch President Benigno Aquino III State of the Nation Address (SONA) 2010 live stream.
President Noynoy Aquino is expected to deliver his SONA during the joint regular session of the Philippine congress (house of representatives and senate) on July 26.
Watch President Noynoy Aquino SONA 2010 Live Stream
President Noynoy Aquino is expected to deliver his SONA during the joint regular session of the Philippine congress (house of representatives and senate) on July 26.
Watch President Noynoy Aquino SONA 2010 Live Stream
Police to deploy 10,000 men for Aquino 1st SONA
At least 10,000 policemen will be deployed around Metro Manila during President Benigno "Noynoy" Aquino III's first State of the Nation Address (SONA) on July 26.
Director Roberto Rosales of the National Capital Region Police Office (NCRPO) said majority of the policemen will be tasked to secure areas near the Batasang Pambansa Complex in Quezon City.
Rosales said the policemen will be positioned from Elliptical Road to Commonwealth Avenue, up to the St. Peter's Church and Sandiganbayan area.
He said the front and rear portions of the congressional building will also be peppered with policemen.
Rosales added that 3 days before Aquino's first SONA, the NCRPO will install closed-circuit television (CCTV) cameras in strategic areas in Metro Manila.
He said the police leadership is scheduled to meet next week with militant group members and representatives from the Commission on Human Rights (CHR), Metropolitan Manila Development Authority and the local government of Quezon City to come up with an agreement on the activists' movements during the SONA.
Rosales said they included the CHR in the meeting to make sure the demonstrators' human rights will not be violated.
He assured that all policemen, who will be deployed for the SONA, will be strictly advised not to bring service firearms.
Meanwhile, the NCRPO on Saturday held a contest among police civil disturbance units. The winning unit will be deployed as anti-riot policemen during the SONA.
Rosales said the Northern Police District's civil disturbance team won the contest.
Director Roberto Rosales of the National Capital Region Police Office (NCRPO) said majority of the policemen will be tasked to secure areas near the Batasang Pambansa Complex in Quezon City.
Rosales said the policemen will be positioned from Elliptical Road to Commonwealth Avenue, up to the St. Peter's Church and Sandiganbayan area.
He said the front and rear portions of the congressional building will also be peppered with policemen.
Rosales added that 3 days before Aquino's first SONA, the NCRPO will install closed-circuit television (CCTV) cameras in strategic areas in Metro Manila.
He said the police leadership is scheduled to meet next week with militant group members and representatives from the Commission on Human Rights (CHR), Metropolitan Manila Development Authority and the local government of Quezon City to come up with an agreement on the activists' movements during the SONA.
Rosales said they included the CHR in the meeting to make sure the demonstrators' human rights will not be violated.
He assured that all policemen, who will be deployed for the SONA, will be strictly advised not to bring service firearms.
Meanwhile, the NCRPO on Saturday held a contest among police civil disturbance units. The winning unit will be deployed as anti-riot policemen during the SONA.
Rosales said the Northern Police District's civil disturbance team won the contest.
Monday, July 5, 2010
Pangilinan, Villar in tight battle for Senate presidency
The battle for the Senate presidency is on, with Senators Manuel "Manny" Villar Jr. of the Nacionalista Party and Francis Pangilinan of Liberal Party (LP) tightly competing for the support of their fellow senators.
Villar is seeking the support of the so-called deciding block in the Senate, led by Senator Edgardo Angara.
Joining Angara are Senators Miguel Zubiri, Loren Legarda, Gregorio "Gringo" Honasan, Manuel "Lito" Lapid, Ramon "Bong" Revilla Jr., and Vicente "Tito" Sotto III.
They join the members of the Senate who are already Villar allies: Senators Pia and Alan Peter Cayetano, Ferdinand "Bongbong" Marcos Jr., Miriam Defensor Santiago, and Joker Arroyo.
Among these senators, Villar is said to be already certain of the support of Legarda, his running mate in the May polls.
Angara said Villar has been in talks with their group for quite some time.
But Angara's group will not make a decision, until it has talked to Pangilinan.
Angara added party affiliations will not be a factor in their decision.
Meanwhile, Senator Jose "Jinggoy" Estrada confirmed he has signed a resolution supporting Pangilinan.
It is likely Pangilinan will also get the support of Estrada's party-mate, Senate President Juan Ponce Enrile.
If Pangilinan gets Enrile's support, he will have a total of 9 senators backing his bid.
These include his LP party-mates, Senators Frank Drilon, Teofisto "TG" Guingona III and Ralph Recto, and their allies, Senators Serge Osmeña, Francis "Chiz" Escudero and Estrada.
Villar, meanwhile, has seven votes.
While the battle for the Senate Presidency is tight, Quezon City Representative Feliciano "Sonny" Belmonte Jr. is almost sure to get the House Speakership.
Quezon 4th district Lorenzo "Erin" Tañada III said over 150 congressmen have already pledged their support for Belmonte
Belmonte, being in the LP, is also the bet of President Benigno Aquino III.
Villar is seeking the support of the so-called deciding block in the Senate, led by Senator Edgardo Angara.
Joining Angara are Senators Miguel Zubiri, Loren Legarda, Gregorio "Gringo" Honasan, Manuel "Lito" Lapid, Ramon "Bong" Revilla Jr., and Vicente "Tito" Sotto III.
They join the members of the Senate who are already Villar allies: Senators Pia and Alan Peter Cayetano, Ferdinand "Bongbong" Marcos Jr., Miriam Defensor Santiago, and Joker Arroyo.
Among these senators, Villar is said to be already certain of the support of Legarda, his running mate in the May polls.
Angara said Villar has been in talks with their group for quite some time.
But Angara's group will not make a decision, until it has talked to Pangilinan.
Angara added party affiliations will not be a factor in their decision.
Meanwhile, Senator Jose "Jinggoy" Estrada confirmed he has signed a resolution supporting Pangilinan.
It is likely Pangilinan will also get the support of Estrada's party-mate, Senate President Juan Ponce Enrile.
If Pangilinan gets Enrile's support, he will have a total of 9 senators backing his bid.
These include his LP party-mates, Senators Frank Drilon, Teofisto "TG" Guingona III and Ralph Recto, and their allies, Senators Serge Osmeña, Francis "Chiz" Escudero and Estrada.
Villar, meanwhile, has seven votes.
While the battle for the Senate Presidency is tight, Quezon City Representative Feliciano "Sonny" Belmonte Jr. is almost sure to get the House Speakership.
Quezon 4th district Lorenzo "Erin" Tañada III said over 150 congressmen have already pledged their support for Belmonte
Belmonte, being in the LP, is also the bet of President Benigno Aquino III.
Thursday, July 1, 2010
Ninoy’s Letter to Noynoy
LIHAM NI NINOY KAY NOYNOY
August 25, 1973
Fort Bonifacio
11:30pm
Mr. Benigno S. Aquino III
P E R S O N A L
My dearest Son:
One of these days , when you have completed your studies I am sure you will have the opportunity to visit many countries. And in your travels you will witness a bullfight.
In Spanish bullfighting as you know, a man – the matador – is pitted against an angry bull.
The man goads the bull to extreme anger and madness. Then a moment comes when the bull, maddened, bleeding and covered with darts, feeling his last moment has come, stops rushing about and grimly turns his face on the man with the scarlet “muleta” and sword. The Spaniards call this “the moment of truth.” This is the climax of the bullfight.
This afternoon, I have arrived at my own moment of truth. After a lengthy conference with my lawyers, Senators Jovito R. Salonga and Lorenzo M. Tanada I made a very crucial and vital decision that will surely affect all our lives: mommie’s, your sisters’, yours and all our loved ones as well as mine.
I have decided not to participate in the proceedings of the Military Commission assigned to try the charges filed against me by the army prosecution staff. As you know, I’ve been charged with illegal possession of firearms, violation of RA 1700 otherwise known as the “Anti-Subversion Act” and murder.
You are still too young to grasp the full impact of my decision. Briefly: by not participating in the proceedings, I will not be represented by counsel, the prosecution will present its witnesses without any cross examinations, I will not put up any defense, I will remain passive and quiet through the entire trial and I will merely await the verdict. Inasmuch as it will be a completely one-sided affair, I suppose it is reasonable to expect the maximum penalty will be given to me. I expect to be sentenced to imprisonment the rest of my natural life, or possibly be sent to stand before a firing squad. By adopting the course of action I decided upon this afternoon, I have literally decided to walk into the very jaws of death.
You may ask: why did you do it?
Son, my decision is an act of conscience. It is an act of protest against the structures of injustice that have been imposed upon our hapless countrymen. Futile and puny, as it will surely appear to many, it is my last act of defiance against tyranny and dictatorship.
You are my only son. You carry my name and the name of my father. I have no material wealth to leave you. I never had time to make money while I was in the hire of our people.
For this I am very sorry. I had hopes of building a little nest egg for you. I bought a ranch in Masbate in the hope that after ten or fifteen years, the coconut trees I planted there would be yielding enough to assure you a modest but comfortable existence.
Unfortunately, I had to sell all our properties as I fought battle after political battle as a beleaguered member of the opposition. And after the last battle, I had more obligations than assets.
The only valuable asset I can bequeath to you now is the name you carry. I have tried my best during my years of public service to keep that name untarnished and respected, unmarked by sorry compromises for expediency. I now pass it on to you, as good, I pray, as when my father, your grandfather passed it on to me.
I prepared a statement which I intend to read before the military commission on Monday at the opening of my trial. I hope the commission members will be understanding and kind enough to allow me to read my statement into the record. This may well be my first and only participation in the entire proceedings.
In this statement, I said: Some people suggested that I beg for mercy from the present powers that be. Son, this I cannot do in conscience. I would rather die on my feet with honor, than live on bended knees in shame.
Your great grandfather, Gen. Servilliano Aquino was twice condemned to death by both the Spaniards and the American colonizers. Fortunately, he survived both by a twist of fate.
Your grandfather, my father was also imprisoned by the Americans because he loved his people more than the Americans who colonized us. He was finally vindicated. Our ancestors have shared the pains, the sorrows and the anguish of Mother Filipinas when she was in bondage.
It is a rare privilege for me to join the Motherland in the dark dungeon where she was led back by one of her own sons whom she lavished with love and glory.
I ended my statement thus: I have chosen to follow my conscience and accept the tyrant’s revenge.
It takes little effort to stop a tyrant. I have no doubt in the ultimate victory of right over wrong, of evil over good, in the awakening of the Filipino.
Forgive me for passing unto your young shoulders the great responsibility for our family. I trust you will love your mother and your sisters and lavish them with the care and protection I would have given them.
I was barely fifteen years old when my father died. His death was my most traumatic experience. I loved and hero-worshipped him so much, I wanted to join him in his grave when he passed away. But as in all sorrows, eventually they are washed away by the rains of time.
In the coming years, I hope you will study very hard so that you will have a solid foundation on which to build your future. I may no longer be around to give you my fatherly advice. I have asked many of your uncles to help you along should the need arise and I pray you will have the humility to drink from their fountain of experiences.
Look after your two younger sisters with understanding and affection. Viel and Krissy will need your umbrella of protection for a long time. Krissy is still very young and fate has been most unkind to both of us. Our parting came too soon. Please make up for me. Take care of her as I would have taken care of her with patience and warm affection.
Finally, stand by your mother as she stood beside me through the buffeting winds of crisis and uncertainties firm and resolute and uncowed. I pray to God, you inherit her indomitable spirit and her rare brand of silent courage.
I had hopes of introducing you to my friends, showing you the world and guide you through the maze of survival. I am afraid, you will now have to go it alone without your guide.
The only advice I can give you: Live with honor and follow your conscience.
There is no greater nation on earth than our Motherland. No greater people than our own. Serve them with all your heart, with all your might and with all your strength.
Son, the ball is now in your hands.
Lovingly,
Dad
August 25, 1973
Fort Bonifacio
11:30pm
Mr. Benigno S. Aquino III
P E R S O N A L
My dearest Son:
One of these days , when you have completed your studies I am sure you will have the opportunity to visit many countries. And in your travels you will witness a bullfight.
In Spanish bullfighting as you know, a man – the matador – is pitted against an angry bull.
The man goads the bull to extreme anger and madness. Then a moment comes when the bull, maddened, bleeding and covered with darts, feeling his last moment has come, stops rushing about and grimly turns his face on the man with the scarlet “muleta” and sword. The Spaniards call this “the moment of truth.” This is the climax of the bullfight.
This afternoon, I have arrived at my own moment of truth. After a lengthy conference with my lawyers, Senators Jovito R. Salonga and Lorenzo M. Tanada I made a very crucial and vital decision that will surely affect all our lives: mommie’s, your sisters’, yours and all our loved ones as well as mine.
I have decided not to participate in the proceedings of the Military Commission assigned to try the charges filed against me by the army prosecution staff. As you know, I’ve been charged with illegal possession of firearms, violation of RA 1700 otherwise known as the “Anti-Subversion Act” and murder.
You are still too young to grasp the full impact of my decision. Briefly: by not participating in the proceedings, I will not be represented by counsel, the prosecution will present its witnesses without any cross examinations, I will not put up any defense, I will remain passive and quiet through the entire trial and I will merely await the verdict. Inasmuch as it will be a completely one-sided affair, I suppose it is reasonable to expect the maximum penalty will be given to me. I expect to be sentenced to imprisonment the rest of my natural life, or possibly be sent to stand before a firing squad. By adopting the course of action I decided upon this afternoon, I have literally decided to walk into the very jaws of death.
You may ask: why did you do it?
Son, my decision is an act of conscience. It is an act of protest against the structures of injustice that have been imposed upon our hapless countrymen. Futile and puny, as it will surely appear to many, it is my last act of defiance against tyranny and dictatorship.
You are my only son. You carry my name and the name of my father. I have no material wealth to leave you. I never had time to make money while I was in the hire of our people.
For this I am very sorry. I had hopes of building a little nest egg for you. I bought a ranch in Masbate in the hope that after ten or fifteen years, the coconut trees I planted there would be yielding enough to assure you a modest but comfortable existence.
Unfortunately, I had to sell all our properties as I fought battle after political battle as a beleaguered member of the opposition. And after the last battle, I had more obligations than assets.
The only valuable asset I can bequeath to you now is the name you carry. I have tried my best during my years of public service to keep that name untarnished and respected, unmarked by sorry compromises for expediency. I now pass it on to you, as good, I pray, as when my father, your grandfather passed it on to me.
I prepared a statement which I intend to read before the military commission on Monday at the opening of my trial. I hope the commission members will be understanding and kind enough to allow me to read my statement into the record. This may well be my first and only participation in the entire proceedings.
In this statement, I said: Some people suggested that I beg for mercy from the present powers that be. Son, this I cannot do in conscience. I would rather die on my feet with honor, than live on bended knees in shame.
Your great grandfather, Gen. Servilliano Aquino was twice condemned to death by both the Spaniards and the American colonizers. Fortunately, he survived both by a twist of fate.
Your grandfather, my father was also imprisoned by the Americans because he loved his people more than the Americans who colonized us. He was finally vindicated. Our ancestors have shared the pains, the sorrows and the anguish of Mother Filipinas when she was in bondage.
It is a rare privilege for me to join the Motherland in the dark dungeon where she was led back by one of her own sons whom she lavished with love and glory.
I ended my statement thus: I have chosen to follow my conscience and accept the tyrant’s revenge.
It takes little effort to stop a tyrant. I have no doubt in the ultimate victory of right over wrong, of evil over good, in the awakening of the Filipino.
Forgive me for passing unto your young shoulders the great responsibility for our family. I trust you will love your mother and your sisters and lavish them with the care and protection I would have given them.
I was barely fifteen years old when my father died. His death was my most traumatic experience. I loved and hero-worshipped him so much, I wanted to join him in his grave when he passed away. But as in all sorrows, eventually they are washed away by the rains of time.
In the coming years, I hope you will study very hard so that you will have a solid foundation on which to build your future. I may no longer be around to give you my fatherly advice. I have asked many of your uncles to help you along should the need arise and I pray you will have the humility to drink from their fountain of experiences.
Look after your two younger sisters with understanding and affection. Viel and Krissy will need your umbrella of protection for a long time. Krissy is still very young and fate has been most unkind to both of us. Our parting came too soon. Please make up for me. Take care of her as I would have taken care of her with patience and warm affection.
Finally, stand by your mother as she stood beside me through the buffeting winds of crisis and uncertainties firm and resolute and uncowed. I pray to God, you inherit her indomitable spirit and her rare brand of silent courage.
I had hopes of introducing you to my friends, showing you the world and guide you through the maze of survival. I am afraid, you will now have to go it alone without your guide.
The only advice I can give you: Live with honor and follow your conscience.
There is no greater nation on earth than our Motherland. No greater people than our own. Serve them with all your heart, with all your might and with all your strength.
Son, the ball is now in your hands.
Lovingly,
Dad
Subscribe to:
Posts (Atom)